25.12.12

Eerste kerstdag zal voor mij altijd een dag zijn met een gouden randje. Dit is namelijk de dag waarop ik in 2012 ten huwelijk ben gevraagd. Omdat het zo'n bijzondere gebeurtenis is, heb ik begin van dit jaar het verhaal op digitaal papier gezet, zodat ik geen enkel detail kan vergeten. En vandaag, vandaag wil ik dit verhaal met jullie delen!

Het aanzoek
Als je op eerste kerstdag in Parijs bent, dien je er rekening mee houden dat de meeste winkels, restaurants, musea en monumenten gesloten zijn. Vanzelfsprekend had ik dit in mijn planning meegenomen. Ons programma was als volgt: vanaf Trocadero lopen naar de Eiffeltoren, via de Ecole Militaire naar Hotel des Invalides en dan via het Grand Palais en Petit Palais naar de Champs Elysees en afsluitend dineren bij Chez Francoise. We begonnen onze dag al vroeg, want zin in een lange wachtrij bij de Eiffeltoren hadden we niet. Binnen 20 minuten was het zover, kaartjes gekocht en op naar boven! Bij de lift aangekomen moest er een grote groep mensen in een relatief kleine lift. Ik kreeg spontaan het gebrek. Voor mijn gevoel duurde het ook een eeuwigheid voordat we op de tweede verdieping waren. Fabian zou gelijk doorgaan naar de 3e verdieping en ik zou me even gaan vermaken in het winkeltje. Een paar minuten later was Fabian alweer terug; er stond een gigantische rij en de lift naar de 3e verdieping was nog kleiner. Dan nog maar even ronddwalen op de 2e verdieping. Na een half rondje had ik het wel gezien, het waaide hard en ik durfde toch niet naar beneden te kijken. In mijn belevenis kon de Eiffeltoren namelijk ieder moment instorten. Nog geen 15 minuten later stonden we weer met beide benen op de grond en ik kan niet anders zeggen dan dat ik erg opgelucht was.

De rest van de dag zijn we druk gaan wandelen om diverse monumenten te bekijken en om 17.00 uur hadden we ons rondje wel gemaakt. Ondanks onze reservering van 19.00 uur wilde ik proberen om al eerder te gaan dineren bij Chez Francoise en vroeg vriendelijk of dit mogelijk was. De gastvrouw - een arrogante Française van middelbare leeftijd -   liet weten dat dit niet mogelijk was en keek me aan alsof ik van een andere planeet kwam "Of course this is not possible. People are still having lunch". Gefrustreerd door de arrogante houding van de gastvrouw liepen we weg. Het liefst had ik de tent bekogeld met escargots, maar ik hield het maar op een 30 minuten durende immitatie van Madame Arrogant waar Fabian gestoord van werd.

Na een lange zoektocht waarbij we tig bordjes hebben gezien met het woord "Fermé" (gesloten), zagen wij in de verte een kroeg/restaurant met het bordje "Ouvert" (geopend). Bij binnenkomst was het erg druk, maar gelukkig was er nog plek. Er hing een ongedwongen sfeer en de bediening was vriendelijk. Even had ik een twijfelmoment. Ik kon Madame Arrogant laten zitten met een tafel voor 2 en lekker hier blijven of met tegenzin terug naar Chez Francoise lopen. Ik koos (jammergenoeg) voor het laatste. Om 19.00 uur stipt (ik had geen zin in fashionably late) waren we weer bij Chez Francoise. Dit keer geen Madame Arrogant maar een jongedame welke ons vriendelijk te woord stond. Niet lang daarna werd onze bestelling opgenomen. Ik probeerde mijn leven te beteren en nam als voorafje een salade. Big mistake. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat er in die salade heeft gezeten en dat wil ik graag zo houden. Zelfs Fabian de alleseter kreeg het bijna niet weggewerkt. We hadden nog geen 5 minuten de tijd om ons zeer onsmakelijke voorgerecht op te eten, want de ober stond alweer klaar met het hoofdgerecht. Het was duidelijk; ze wilden ons en alle andere vroege eters z.s.m. weghebben voor een volgende ronde. Nou het gevoel was wederzijds; wat een vreselijke tent. Na een belachelijk bedrag te hebben betaald zijn we weggegaan en hebben we voor iedereen de tip: ga nooit eten bij Chez Francoise in Parijs.

Fabian wilde die avond graag nog de lichtshow zien bij de Eiffeltoren, dus namen we een soortgelijke wandelroute terug als waarmee we de dag waren begonnen. Tussen de gebouwen door zagen we dat de lichtshow al van start was gegaan. "Rennen!!!!". Het lukte ons nog net één foto te maken. Langzaamaan kwamen we steeds dichterbij de Eiffeltoren. "Wacht even" zei Fabian, "Ik wil hier nog een foto van maken". Hij ging op één knie zitten en probeerde een foto te maken. Helaas; batterij op. Fabian draaide zich om en begon in zijn binnenzak te graaien. "Ik wil je ook nog wat vragen...Wil je met me trouwen?". Hij haalde een doosje uit z'n binnenzak en ik had in eerste instantie niet door dat het hét blauwe doosje was. Mijn eerste reactie was: "Echt?". Mijn tweede reactie was: "JA!". Teruglopend bij Trocadero was ik een beetje verstrooid en kon het niet helemaal geloven. I got engaged. Engaged in Paris!!  

Het was een geweldige citytrip en we hebben zoveel moois gezien. De mensen waren vriendelijk en behulpzaam en het eten was goed. Behalve dan bij Chez Francoise :-)

Dit jaar blijven we lekker thuis met de feestdagen. Op eerste kerstdag komen onze ouders onze kant op voor een kerstdiner en tweede kerstdag houden we het lekker rustig met z'n twee en natuurlijk Milo. 

Ik wens jullie allemaal fijne feestdagen toe!

Liefs, Cynthia