Op 18 mei rond 02.30 uur kregen wij een telefoontje. Het ging niet goed met mijn oma en de situatie was dusdanig slecht dat als je nog afscheid wilde nemen, je meteen moest vertrekken want volgens de arts zou het niet lang meer duren. De hele familie was in een mum van tijd in Wageningen, bij het Indonesische verzorgingstehuis. Oma was niet echt meer bij en we zagen dat ze aan het vechten was, aan het vechten tegen de pijn. Op 10 april was ze namelijk gevallen waarbij ze haar heup brak. En hoewel de operatie goed was verlopen en het revalideren ook, was ze niet meer de oude. Ze ging steeds minder eten en drinken en ze gaf aan dat ze het wel goed vond zo. Omdat ze zo aan het vechten was tegen de pijn is er - in overleg met de arts - besloten haar morfine te geven. Ze werd meteen rustiger, alsof ze sliep. Naarmate de dag vorderde zakte ze steeds meer weg. Haar adempauzes werden ook langer. De volgende ochtend, 19 mei om 09.20 uur, is ze van ons heengegaan. Ze mocht 90 jaar worden. Ze was omringd door bijna al haar kinderen en kleinkinderen op het moment dat het gebeurde.
Ik was er altijd van overtuigd dat zodra mijn oma zou komen te overlijden, mijn wereld compleet zou instorten. Vaak hoorde ik om mij heen dat je in zulke situaties ook juist kracht kunt vinden. Daar geloofde ik niet in, totdat dit mij ook overkwam. Natuurlijk had ik het zwaar en natuurlijk had ik gewild dat ze 150 zou worden maar mijn oma mocht 90 worden en is eigenlijk nooit ziek geweest. Als je alle verhalen van vandaag de dag hoort, wil je er alleen maar voor tekenen om zo heen te mogen gaan. En mijn oma vond het ook goed zo, hetgeen voor mij een troostende gedachte was.
Ik had (gelukkig) nog nooit een overlijden in eigen familie meegemaakt dus wist niet precies hoe al het regelwerk zou gaan verlopen, maar mijn familie wist hoe te handelen. Ik voelde een enorme drang om ook mee te helpen en mijn familie gaf mij hiervoor alle ruimte. Zo heb ik het gedichtje uitgezocht voor op de kaart, heb ik samen met mijn tante het levensverhaal van oma op papier gezet, de bloemstukken uitgezocht, helpen kiezen met de muziek.. Maar dit alles was voor mij nog niet genoeg. Tijdens de afscheidsdienst heb ik het levensverhaal van mijn oma voorgedragen en later ook nog een gedichtje, dit was mijn laatste eerbetoon aan oma.
Het verlies was er al voor het einde
de rouw voordat het afscheid kwam
toen die onzekere verwarring
bezit van je gedachten nam
Vaak zullen we je nog tegenkomen
met wat je was en wat je zei
Je bent wel van ons weggenomen
maar een stuk van jou blijft altijd heel dichtbij
-
Lieve oma,
Afgelopen maandag heb jij deze wereld verlaten
Ik zou zo graag nog eens met je praten
Dan zou ik je vertellen hoeveel ik van je hou
En dat ik zo heb genoten
Van alle jaren samen met jou
We hebben veel gelachen en gepraat
Over vroeger, over nu, over ooit
Oma, jou vergeten kan en zal ik nooit
Je bent en blijft mijn lieve oma
Voor nu en voor altijd
En ook al ben je niet meer bij me
In mijn hart raak ik je nooit meer kwijt
Omdat het al een poosje slecht ging voelde ik dat ze onze bruiloft op 6 juni waarschijnlijk niet meer mee zou maken. Op 17 mei ging ik naar d'r toe met m'n iPad met daarop een foto van mij in de trouwjurk, zodat ze mij toch nog kon zien en ik dit moment met haar kon delen. Ze vond mijn jurk mooi en klapte in d'r handen. Voor mij een onvergetelijk moment. Ook hebben we nog wat foto's gemaakt van ons samen, foto's die mij (nu al helemaal) heel dierbaar zijn.
Inmiddels is het 12 juni en ben ik alweer bijna een week getrouwd. Mensen hebben mij na het overlijden van mijn oma vaak gezegd "
wel dubbel zo met de bruiloft he?!". En het was zeker moeilijk, maar ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik er vrede mee heb. En doordat ik ook erg betrokken ben geweest bij het regelen van het afscheid, heb ik een stukje van het verdriet ook kunnen verwerken en een plekje kunnen geven. De laatste momenten die ik met oma heb gehad pakt niemand meer af en voor die momenten ben ik erg dankbaar!
En na een lange blogpauze heb ik nu weer de tijd en de zin om foto's te maken, want natuurlijk is hier in huis weer het een en ander verandert. Vandaag ben ik nog bij de Zomerfair geweest van S&S en ben natuurlijk niet met lege handen naar huis gegaan. Een gedeelte van de aankopen bewaar ik echter wel voor een volgende post ;-) eveneens als een kort verslagje van onze trouwdag (waarbij wij overigens perfect weer hadden!).
Het buikkastje van de oma van Fabian hebben we voorzien van een mooie grijze kleur (kastje was voorheen wit).
Zien jullie iets nieuws? Ja ja, nieuwe lampen! Van de collega's van Fabian kregen we voor de bruiloft een nieuwe lamp cadeau (deze stonden al een hele poos op mijn wensenlijstje hihi). De volgende dag zijn we gelijk de tweede gaan bestellen, zodat we niet te lang met "
maar" één lamp zouden zitten. Vandaag hebben we de tweede opgepikt en heeft manlief 'm meteen opgehangen. Ik ben er heel blij mee!
En dan toch nog iets "
bruiloft-gerelateerd". Ik kon op internet maar niet het perfecte bruidsboeket vinden, dus ben ik naar S&S gegaan en heb daarbij mijn kleurkeuze doorgegeven (zalm) met daarbij twee foto's van wat enigszins in de buurt kwam en gezegd dat ze vrij spel krijgen om een mooi boeket te maken. En wat hebben ze dat gedaan zeg, prachtig!! Ook de wijze waarop het bij Fabian werd aangeleverd was helemaal in S&S-stijl.
Zo was het boeket verpakt, net een cadeautje toch? Ik moest er de volgende dag wel een foto van maken :-)
In een volgende post zal ik de grote kast op de foto zetten, want die is inmiddels ook helemaal klaar en onherkenbaar geworden.
En last but not least: 100+ volgers!!!! Ontzettend leuk dat jullie mij willen volgen. Het is een poosje stil geweest, maar daar hoop ik toch weer verandering in te brengen. En nu ik meer dan 100 volgers heb, is het wel zo leuke en give-away te organiseren. Ik ga eens iets leuks bedenken, wordt vervolgd!!
Liefs, Cynthia
