Welkom mooie lieve Jade

Vrijdagochtend 26 juni begon het (mijn vliezen waren gebroken). Op de verjaardag van mijn oma. Hoewel het toeval kan zijn blijf ik het bijzonder vinden en geloof ik dat oma ons een duwtje heeft gegeven :-). Ik was toen 3 dagen overtijd.

Aan het einde van de middag kwamen de weeën echt op gang en begon de pijn toe te nemen. Rond 23.00 uur vond ik het wel welletjes en wilde ik graag naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. Toen de verloskundige het ziekenhuis belde was er nog maar één kraamsuite vrij, wat een geluk! Anders hadden we moeten uitwijken naar een ander ziekenhuis wat minimaal 45 minuten rijden zou zijn. Nu waren we er met 10 minuten. 

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen word je eerst aangesloten op allerlei toeters en bellen en moet je een vragenlijst beantwoorden. We waren zo een uur verder en dan is er nog geen prik gezet. Maar uiteindelijk was het zover en kon de prik worden gezet. Ik vond het doodeng want een spuit in m'n rug leek me geen pretje. Maar - met complimenten voor de anesthesist - ik heb er helemaal niets van gevoeld. En wat een verademing toen de prik begon te werken. Ik kon even bijkomen. Maar een paar uur later was ik weer een soort van terug bij af omdat ik weeënopwekkers toegediend kreeg. Een bijwerking van de ruggenprik is namelijk dat je weeën minder heftig worden en dat is natuurlijk niet de bedoeling. 

Na een lange nacht was het de volgende ochtend zover, de 10 cm bereikt! Helaas wilde ons meisje niet dalen en is - na 45 minuten proberen - ons medegedeeld dat een keizersnede de enige optie zou zijn. Door de vermoeidheid, de pijn en de hormonen barstte ik in tranen uit. Dit had ik niet verwacht.. Maar veel tijd om aan het idee te wennen was er niet. Een kwartier later werd ik naar de OK gereden en werd Fabian in een blauw pak gehesen. Ik kreeg nogmaals een ruggenprik en alle pijn verdween. Ik voelde geen geduw, geen getrek.. Niets. Alles was rustig en ik kon zowaar een grapje maken dat ik me in "Greys Anatomy" waande waarop iemand van het OK team antwoordde "alleen zijn hier geen McDreamy's" :-). Toen ik vroeg wanneer ze zouden gaan beginnen kreeg ik te horen dat ze al bezig waren. Niet lang daarna werd er geroepen "daar is ze". En meteen volgde er een lief huiltje. Een onbeschrijflijk moment waarbij ik niet anders kon doen dan meehuilen. Fabian ging - op mijn verzoek - meteen bij haar kijken en kwam enkele minuten later met haar terug. Ons meisje. Wat is ze mooi. 

Ze werd meteen op mijn borst gelegd en daar bleef ze een uur liggen. Onze dochter, Jade Cinta Mae. 51 cm en 3260 gram. 

De naam Cinta is een Indonesisch woord en betekent "liefde" of "houden van". De naam Mae is een vernoeming naar onze oma's. En Jade (op z'n Engels uitgesproken) is haar roepnaam. 

Na 4 dagen mochten we het ziekenhuis verlaten (waar overigens fantastisch voor ons is gezorgd!). En inmiddels is ze (al) 17 dagen, wat vliegt de tijd! Met Jade gaat alles goed en met mij ook. Ik mag 6 weken niet tillen en autorijden en moet nog wel veel rusten. Bij de operatie heb ik een liter bloed verloren en de vermoeidheid waar ik nog wat last van heb is een gevolg van de operatie. Maar dat zal ook met de tijd weer overgaan. Ook kijk ik positief terug op de bevalling. Soms hoor je dat mensen het gevoel hebben dat ze hebben gefaald omdat een keizersnede noodzakelijk was. Maar dit zie ik zelf niet zo.

Wij zijn in ieder geval intens gelukkig en genieten volop van ons mooie meisje!